Druid umierał w lesie

Drzwi od starej obory otwierają się. 
„Konie, które pracują w lesie, tam też umierają. Więc się nie zdziwcie.”
W drzwiach staje Druid. Łzy płyną z jego oczu, nasze – zamykają się.
„Oddychaj. Oddychajmy.” Dłoń na chrapę, delikatny oddech.

Na głowie ma stary kantar łatany na śruby, które ranią pysk. Na całym ciele ślady od pracy ponad siły, od wysiłku niemożliwego do udźwignięcia. Wszędzie rany od szor, chomąta, pasków, które godzinami naciskały i tarły o skórę paląc ją. Przerośnięte kopyta, zniszczone nogi.
Wybite oko. A serce? Niezłomne, ufne, wierne.

Druid nie ma jeszcze 20 lat, pracował przy zrywce drewna. Konie niewidzialne, zapomniane. Wykonujące pracę zbyt ciężką nawet dla maszyn. Ukryte przed wzrokiem ogółu.
„Najczęściej umierają tam, gdzie żyją” – to zdanie handlarza nie mówi o śmierci dosłownie. Umierają w rzeźniach, w ostatnią trasę często jadą jako „leżaki” (zwierzę, które już nie stoi)
lub „dopychacz” (zwierzę, które domyka trap, zostaje zapakowane nadładunkowo).
W lesie zostaje ich dusza. 

Chcemy ocalić Druida, by pokazać mu inny świat. By starość spędził w domu, by miał rodzinę. By raz w życiu nie bolało. Chcemy ocalić Druida, by opowiedzieć wszystkim o niewidzialnych koniach z lasu. 

Potrzebujemy 2 tysięcy złotych, aby spłacić jego ciało, transport do azylu i pierwszą pomoc. Kolejne setki pochłoną opatrunki, leki, fizjoterapia. Dużo? Druid ludziom oddał wszystko. Oddał siebie. Dziś my możemy „przeprosić”, oddać mu sprawiedliwość, oddać mu ŻYCIE.

Jeśli uważasz, że nie warto ratować Druida, po prostu nie pomagaj.
Jeśli nie możesz wpłacić pieniędzy, trzymaj kciuki i ślij dobre myśli.
A jeśli chcesz zapytać o interwencję – niestety, nie można odebrać konia ze skupu.
Jeśli właściciela uda się postawić przed wymiarem sprawiedliwości, to dopiero po wykupie konia – mając Druida możemy zrobić obdukcję i odnaleźć człowieka, który go skrzywdził.

www.pomagam.pl/druid